Zaczynamy oczywiście od okresu prenatalnego – czyli ciąży. Suka w tym czasie nie powinna być wystawiana na stres. Wiele naukowych publikacji podaje negatywny wpływ stresu u ciężarnej suki na późniejszy rozwój i zdrowie szczeniąt.
Okres neonatalny przypada od 0 do 14 dnia życia – to moment w którym rodzina radośnie się powiększa, a maluchy do dwóch tygodni pozostają pod nieustanną kuratelą matki. To ona odpowiada, między innymi, za odpowiednią temperaturę i pobudzanie układu wydalniczego poprzez wylizywanie. W tym czasie szczeniaki poznają świat za pomocą zmysłu smaku i węchu (jednak rozwój zmysłów w tym czasie jest szybki)
a ich zdolność motoryczna ogranicza się do pełzania.
Okres przejściowy przypada od 14 do 21 dnia życia – charakteryzuje się rozwojem koordynacji, zdolności motorycznych i zależnego od woli oddawania moczu oraz kału. W tym czasie szczeniaki uczą się adaptacji do otoczenia przez zmysł wzroku i słuchu. Zmiany zachodzą również w sygnałach dźwiękowych.
Okres socjalizacji pierwotnej liczony jest od 3 do 12 tygodnia życia – to czas usprawnienia umiejętności i możliwości pełnej reakcji szczeniaka na bodźce środowiskowe. Jest to możliwe dzięki postępującemu rozwojowi neurologicznemu i dojrzewaniu. To również czas gdy szczeniak uczy się jak być psem. Dlatego tak istotne jest aby pierwszym okresie pierwotnej socjalizacji szczenięta przebywały z matką i rodzeństwem.
I tu mała ale ważna dygresja – zasadniczo szczenięta powinny przebywać z rodzeństwem do 7 – 9 tygodnia życia.
Okres młodzieńczy trwa od zakończenia socjalizacji pierwotnej – charakteryzuje się on nasileniem chęci eksploracji otoczenia i udoskonalaniem odpowiedzi behawioralnych.
Można wyróżnić jeszcze okres dojrzewania socjalnego który przypada od 12 do 18 miesiąca życia – w tym okresie następuje kontynuacja nauki, ustalenie relacji, pojawia obrona terytorium itd.. Okres dorosłości jednak zależy również od rasy.
Należy również zwrócić uwagę na okres dojrzewania który dla suk przypada między 6 i 16 miesiącem życia a dla samców między 10 i 12 rokiem. W tym czasie nasilają się stymulowane androgenami tendencje do włóczenia się i znaczenia terenu oraz agresja.
Ostatni okres życia, to oczywiście starość, która wcale nie oznacza, że pies nie potrzebuje już stymulacji, zabawy, czy aktywnego spędzania czasu. Podobnie jak u ludzi, ten okres życia charakteryzuje się niższą formą fizyczną, mniejszą aktywnością, obniżeniem sprawności zmysłów – dlatego warto wspierać te formy rozrywki, które nie wymagają siły mięśni, czy szybkości.